Prolog

Mówiono nigdy nie będziesz sam. Zawsze ktoś będzie nad tobą czuwał. Wszystko będzie dobrze. Przejdziesz łatwo przez życie. Parszywi kłamcy...
Prawdą jest to że jestem sam mimo ich słów. Wszystko się wali. Życie jest do niczego.  Z szarą rzeczywistością zderzyłem się gdy moja rodzina zginęła. Super, nie? Wiedziesz spokojny żywot na przedmieściach Miami aż nagle jak grom z jasnego nieba wali w ciebie prawda. Przybity zapewne bardziej niż ty policjant mówi, że twoi rodzice nie żyją, siostra uznana za wariatkę ucieka z szpitala a ty zostajesz sam. Zajebiście. No dobra nie do końca sam. Masz jeszcze siostrę bliźniaczkę za poważną, za dorosłą, za wyniosłą. Ale czy ona się liczy? Od wypadku zamknęła się w sobie i nie wychodzi z pokoju po nocach słychać jej stłumiony przez ściany głos powtarzający monotonnie.
-Wrócicie, nic się nie stało, wszystko będzie jak dawniej...
Ale prawdą jest, że już nic nie będzie jak dawniej, ale gdy wykrzyczałem jej to w twarz po jej policzkach spłynęły łzy, a warga zadrżała. Chciałem ją przeprosić, krzywdzenie jej było jak krzywdzenie siebie, ale było już za późno uciekła i wszystko stało się jeszcze gorsze.... O ile to w ogóle możliwe. Dwójka piętnastolatków, samotnych, skłóconych, pogrążonych w żałobie. Co do tego dodać aby było jeszcze żałośniej? A tak zapomniałbym...  Dwójka piętnastolatków, samotnych, skłóconych, pogrążonych w żałobie a do tego wysyłanych na kraniec świata z dala od przyjaciół i dobrze znanego miejsca aby zamieszkać u rodziny, o której usłyszeli po raz pierwszy. No więc kto się zamieni?

~~
Prolog jak to u mnie bywa krótki ale miejmy nadzieję że was zaciekawił :D Komentować ludziska! A ja tymczasem idę pisać rozdział I